Hugtakið tvískipting hefur nýlega verið notað aftur og aftur af fjölmörgum fólki. Hins vegar eru margir enn óljósir um hvað hugtakið tvískipting þýðir í raun, um hvað það snýst og að hve miklu leyti það mótar daglegt líf okkar. Orðið tvískipting kemur frá latínu (dualis) og þýðir bókstaflega tvíþætting eða innihalda tvo. Í grundvallaratriðum þýðir tvíleiki heimur sem aftur er skipt í 2 póla, tvíþætta. Heitt - kalt, karl - kona, ást - hatur, karl - kona, sál - egó, gott - slæmt osfrv. En á endanum er þetta ekki alveg svo einfalt. Það er miklu meira í tvíhyggju en það og í þessari grein mun ég fara nánar út í það.
Sköpun tvíhyggjuheims
Tvíhyggjuríki hafa verið til frá upphafi tilveru okkar. Mannkynið hefur alltaf starfað út frá tvíhyggjumynstri og skipt uppákomum, atburðum, fólki og hugsunum í jákvætt eða neikvætt ástand. Þessi leikur tvíhyggjunnar er viðhaldið af nokkrum þáttum. Hinsvegar tvíhyggja kemur upp úr meðvitund okkar. Allt líf manneskju, allt sem maður getur ímyndað sér, sérhver aðgerð sem framin er og allt sem mun gerast er á endanum aðeins afleiðing af eigin meðvitund og hugsunum sem koma upp úr henni. Þú hittir vin eingöngu vegna þess að þér datt fyrst í hug að atburðarás. Þú ímyndaðir þér að hitta þessa manneskju og þá áttaði þú þig á þeirri hugsun með því að fremja aðgerðina. Allt kemur frá hugsunum. Allt líf manneskju er aðeins afurð eigin ímyndunarafls, hugræn vörpun eigin vitundar. Meðvitundin er í rauninni tímalaus og pólunarlaus, þess vegna stækkar meðvitundin á hverri sekúndu og stækkar stöðugt með nýjum upplifunum, sem aftur er hægt að kalla fram í formi hugsana okkar. Tvíhyggja í þessu samhengi sprettur upp úr meðvitund okkar þar sem við notum okkar eigin ímyndunarafl til að skipta hlutum í gott eða slæmt, jákvætt eða neikvætt. En meðvitund er ekki í eðli sínu tvíhyggja. Meðvitund er hvorki karl né kona, getur ekki eldast og er aðeins tæki sem við notum til að upplifa lífið. Engu að síður upplifum við tvíhyggjuheim á hverjum degi, metum atburði og flokkum þá sem góða eða slæma. Það eru nokkrar ástæður fyrir þessu. Við mennirnir erum í stöðugri baráttu milli sálar og sjálfhverfa huga. Sálin ber ábyrgð á því að búa til jákvæðar hugsanir og gjörðir og sjálfið framkallar neikvæðar, orkulega þéttar aðstæður. Sál okkar skiptist því í jákvætt ástand og egóið í neikvætt ástand. Eigin vitund manns, manns eigin hugsunarleið, er alltaf stýrt af einum af þessum pólum. Annað hvort notarðu meðvitund þína til að búa til jákvæðan veruleika (sál), eða þú býrð til neikvæðan, orkulega þéttan veruleika (ego).
Endalok tvíhyggjuríkja
Þessi breyting, sem í þessu samhengi er líka oft litið á sem innri baráttu, leiðir á endanum til þess að við skiptum fólki aftur og aftur í neikvæða eða jákvæða atburði. Egóið er bara hluti manneskjunnar sem leiðir okkur til að búa til neikvæðan veruleika. Allar neikvæðar tilfinningar, hvort sem þær eru sársauki, sorg, ótta, reiði, hatur og þess háttar, spretta upp úr þessum huga. Á núverandi öld Vatnsbera er fólk aftur að byrja að leysa upp sjálfhverfa huga sinn til að geta skapað eingöngu jákvæðan veruleika. Þessar aðstæður leiða að lokum til þess að á einhverjum tímapunkti fallum við frá öllum dómum okkar og metum ekki lengur hluti, skiptum hlutum ekki lengur í gott eða slæmt. Með tímanum hættir maður slíkri hugsun og finnur sitt eigið innra sanna sjálf aftur, sem þýðir að maður horfir eingöngu á heiminn með jákvæðum augum. Maður skiptir ekki lengur í gott og slæmt, jákvætt eða neikvætt, því á heildina litið sér maður bara jákvæðu, æðri, guðlega hliðina. Maður gerir sér þá grein fyrir því að öll tilveran í sjálfu sér er aðeins rúm-tímalaus, pólunarlaus tjáning. Öll óefnisleg og efnisleg ástand eru í grundvallaratriðum bara tjáning yfirmeðvitundar. Sérhver manneskja á hluta af þessari meðvitund og tjáir sitt eigið líf í gegnum hana. Auðvitað eru í þessum skilningi til dæmis karlkyns og kvenkyns tjáningar, jákvæðir og neikvæðir hlutar, en þar sem allt er upprunnið í ástandi án pólunar hefur grunnur alls lífs enga tvíhyggju.
2 mismunandi skautar sem eru einn í heild sinni!
Horfðu á konur og karla, eins ólíkar og þær kunna að vera, þegar öllu er á botninn hvolft eru þau bara afurð af uppbyggingu sem hefur enga tvíhyggju í kjarna sínum, tjáning algerlega hlutlausrar vitundar. Tvær andstæður sem saman mynda eina heild. Þetta er eins og mynt, báðar hliðar eru ólíkar, en samt mynda báðar hliðar heildina, eina mynt. Þessi þekking er líka mikilvæg til að geta brotist í gegnum eigin endurholdgunarhring eða til að komast nær þessu markmiði. Á einhverjum tímapunkti setur þú niður allar sjálfskipaðar hindranir og forritun, setur þig í stöðu þöguls áhorfanda og sérð aðeins guðlega neistann í allri tilverunni, í hverri kynnum og í hverri manneskju.
Maður dæmir ekki lengur í þessum skilningi, varpar öllum dómum og lítur á heiminn eins og hann er, sem tjáningu á risastórri vitund sem sérhæfir sig í gegnum holdgun, upplifir sjálfa sig til að geta náð tökum á tvíhyggju lífsins á ný. Í þessum skilningi vertu heilbrigður, hamingjusamur og lifðu lífi í sátt og samlyndi.
Ég er ánægður með allan stuðning ❤
En tvískipting er ekki slæm, er það, ef við skiljum tvær hliðar sem eina? Og ég trúi því að egóið eigi líka sinn stað í því, alveg eins og allt í heiminum á sinn stað. Ef ég vil gefa baráttuna upp, þá ætti ég að hætta að berjast. Svo hættu líka að berjast við egóið mitt og taktu það inn í heildarveruna mína alveg eins og óskin um að öðrum líði vel. Án hæfileika til aðgreiningar get ég í rauninni ekki gefið fólki neitt, einn þarf þess eins og hinn. Það er mín trú, aðrar skoðanir eru leyfðar, en það finnst mér persónulega friðsælast. Ekki eftir átök.